ادبیات بومی چیست؟
ادبیات بومی (اقلیمی)، هم دارای معنایی وسیع و هم دارای معنایی محدود است. کلمۀ بومی (Native )،در زبان‎ انگلیسی با کلمۀ ملت و مردم (Native)، هم ریشه است و به معانی زیر است:
در حال خالص،طبیعی،اصیل،قومی که در محلی واحد ساکن است. به اعتباری ادبیات ایران‎ را در مثل می‎توان ادبیات بومی (خاص اقلیمی ویژه)، دانست‎؛ ولی ادبیات اقلیمی‎ (بومی) در معنای خاص، ادبیاتی است که در منطقه‎ای خاص‎ بوجود آمده است.
تاثیر اصطلاحات، واژه‎ها و سنت‎های هر منطقه خواه ناخواه در آثار نویسندگانی که در آن خطه بالیده‎اند، نمود پیدا می‎کند.
استفاده از ظرفیت‎های بومی از سویی به واقع‎گرایی و عینیّت داستان کمک می‎کند و از طرف دیگر نوعی هنجارگریزی از زبان معیار را برای خواننده‎ای که در خارج از آن خطۀ جغرافیایی است، پدید می آورد و می‏‎تواند لذت خواندن داستان‎های اقلیمی و بومی را برای خوانندگان دوچندان سازد.
در میان عناصر مختلف ادبیات بومی، مانند واژگان و لهجه، باورها و اعتقادات محلی، خوراک، پوشش، وضعیت خاص جغرافیایی و ویژگی‎های آب و هوایی، با پژوهشی دقیق می‎توان دریافت که تاثیرات واژگان و لهجه بیشترین نمود را در آثار داستانی دارند.
در میان لهجه‎های ایرانی، یکی از نزدیک‎ترین لهجه‎ها به زبان فارسی معیار، لهجۀ شیرازی است و این می‎تواند بیانگر برخی از خصیصه‎های فرهنگی و اجتماعی باشد و از جهت مسایل زبانی مزیتی به‎شمار نمی‎آید؛ زیرا از دیدگاه زبان‎شناسی هر لهجه‎ای به اندازۀ لهجۀ دیگر خوب و دارای کارآمدی لازم است. (دکتر محمد ابراهیم ایرج پور ؛استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه پیام نور).
شعر بومی به ویژه اشعاری که به گویش بختیاری سروده شده به واسطۀ ارتباط گستردۀ شاعر با طبیعت و عناصر مربوط به آن از تشبیه بیش از هر صنعت دیگری بهره برده است.
دیار بختیاری مهد شعر و ادبیات غنی و پربار بومی بوده و مردمانش با شعر به دنیا می‌آیند و با لالایی‌های دلنشین مملو از احساسات و عواطف و آرزوهای مادران پرورش یافته و با آهنگ‎های موزون و حزن انگیز دارفانی را وداع می‌گویند. (دکتر حمید رضایی ؛ استادیار زبان و ادبیات فارسی).