قانون ملی شدن صنعت نفت در واقع پیشنهادی بود که به امضای همه اعضای کمیسیون مخصوص نفت در مجلس شورای ملی ایران در ۱۷اسفند ۱۳۲۹به مجلس ارائه شد و مجلس سنا نیز این پیشنهاد را در ۲۹اسفند ۱۳۲۹تصویب کرد و پیشنهاد قانونی شد.
زمانی که اولین چاه نفت در ایران در بیش از یکصد سال قبل در منطقه مسجد سلیمان در استان خوزستان توسط یک شرکت انگلیسی کشف شد، دولت وقت ایران هیچ آگاهی و درکی از این اتفاق مهم نداشت. اما کاشفان آن به خوبی میدانستند به چه ثروتی در ایران دست یافتهاند و پایههای استعمار خود در ایران را با قراردادهای استثماری استخراج، تولید و فروش نفت خام ایران بنا نهادند. شرکتهای خارجی سال ها سرمایه مردم ایران را به تاراج بردند و دولتهای وقت ایران هیچگونه تلاش و توجهی برای احقاق حقوق مردم انجام ندادند.
دکتر «محمد مصدق» نخستوزیر وقت و مبارز راه ملی شدن نفت ایران، حرکت بزرگی را در کشور آغاز کرد که سنگ بنای تفکر اقتصاد «بدون نفت» بود. وی در شهریورماه سال ۱۳۲۰و سقوط رضاخان، در انتخابات دوره چهاردهم مجلس وقت، بار دیگر به مجلس راه یافت. شرایط بینالمللی در این دوره، به نحوی بود که کشورهای مختلف به ویژه روسیه، انگلیس و آمریکا با پیشنهادهایی به دولت ایران، خواستار کسب امتیاز نفتی بودند و از آنجا که انگلیس، امتیاز بهرهبرداری از منابع نفت جنوب کشور را در اختیار داشت، روسها درصدد کسب امتیاز منابع نفتی شمال و آمریکاییها نیز به دنبال امتیاز نفت، در ایران بودند.
حرکت ملی شدن صنعت نفت در شرایطی شکل گرفت که ایران بزرگترین تولیدکننده نفت خام خاورمیانه بود و پس از آمریکا، ونزوئلا و شوروی سابق؛ چهارمین تولیدکننده معتبر نفت خام دنیا محسوب میشد.
در انتخابات مجلس شانزدهم با همه تقلبات و مداخلات شاه و دربار، مصدق در دور دوم انتخابات، به مجلس راه یافت و در این دوره طرح «ملی شدن صنعت نفت» به رهبری وی در مجلس تصویب شد. قانون ملی شدن صنعت نفت در واقع پیشنهادی بود که به امضای همه اعضای کمیسیون نفت در مجلس شورای ملی ایران در ۱۷اسفند سال ۱۳۲۹به مجلس ارائه شد.
کمیسیون نفت، کمیسیونی بود که در اول تیرماه ۱۳۲۹در دوره شانزدهم مجلس شورای ملی ایران برای رسیدگی به لایحه نفت (معروف به لایحه گس-گلشائیان) تشکیل شد. همین کمیسیون پیشنهاد ملی شدن صنعت نفت را در اسفند ۱۳۲۹به مجلس ارائه داد.
سرانجام با تلاشهای دکتر مصدق و همراهان وی، ماده واحده ملی شدن صنعت نفت در روز ۲۴اسفند ماه سال ۱۳۲۹در مجلس شورای ملی مطرح و در روز ۲۹اسفندماه همان سال به تصویب رسید. مجلس سنا نیز این پیشنهاد را در ۲۹اسفند ۱۳۲۹تصویب کرد و پیشنهاد به قانون تبدیل شد.